Θεϊκά παντοδύναμοι και ευάλωτοι

Οι περισσότεροι από μας δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα Θεό που είναι συνδεδεμένος με τα πάθη μας και τα λάθη μας. Τον σκεφτόμαστε τέλειο και άψογο, κάπου μακριά, σ’ ένα άλλο σύμπαν, το σύμπαν της τελειότητας.

Στο μυαλό μας, το Πνεύμα είναι παντοδύναμο, και οι παντοδύναμοι δεν μπορούν να είναι εκεί που είναι οι αδύναμοι, οι πάσχοντες, οι υποφέροντες, οι σφάλλοντες, οι αποτυγχάνοντες...

Στην δική μας αντίληψη, αυτός που υποφέρει, που είναι αδύναμος, που είναι άρρωστος, δεν μπορεί ν' ανήκει στον κόσμο της θεϊκής παντοδυναμίας, Άρα δεν μπορούμε να είμαστε συνδεδεμένοι με τον Θεό όταν είμαστε ή νιώθουμε έτσι.

Αυτός είναι ο λόγος που ψάχνουμε τον Θεό ή το παντοδύναμο Πνεύμα αλλού, σε κάποια ανώτερη διάσταση, σε κάποιο ανώτερο σύμπαν, σε κάποιο αιθέριο παράδεισο.

Μέσα από την διήγηση της ιστορίας ζωής του Ιησού φαίνεται ξεκάθαρα ότι τον προσέλκυαν και ήταν κοντά σε όσους υπέφεραν, ένιωθαν αδύναμοι, είχαν απορριφθεί για διάφορους άλλους από τους υπόλοιπους, ήταν «στα χαμηλά» ψυχικά ή σωματικά ή κοινωνικά βαρομετρικά.

Όποιος διαβάζει την ιστορία του, εκπλήσσεται από τον κύκλο των ανθρώπων τους οποίους προτίμησε για παρέα και με τους οποίους ασχολήθηκε. Λίγο φάνηκε να τον έλκουν όσοι ήταν καλά. Είναι μυστήριο; Ίσως όχι.

Ίσως αυτό που όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι ήθελαν να συμβολίσουν είναι ότι το Πνεύμα είναι παρόν μέσα στα τραύματα, στον πόνο, στην αδυναμία, στην κάθε είδους αρρώστια μας - ψυχική ή σωματική. Ότι δεν φοβίζει το Πνεύμα, ούτε αποθαρρύνει την αγάπη Του, η όποια δύσκολη ή οριακή κατάσταση εμείς αντιμετωπίζουμε.

Ίσως να ήταν ο τρόπος τους να δείξουν ότι τα ανθρώπινα βάσανα και δυσκολίες δεν είναι ικανά ν’ απομακρύνουν τον Θεό από μας – μόνο να τον φέρουν πιο κοντά.

Ίσως να μας δίδασκαν μία παντοδυναμία που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Την πραγματική παντοδυναμία της αγάπης, που δεν αποσυνδέεται, δεν απομακρύνεται, δεν γυρνά την πλάτη στα επώδυνα ή στα τραγικά – ακριβώς επειδή είναι παντοδύναμη. Αυτή η αγάπη που έδειξαν είναι παρούσα στο ευάλωτο, στο απαξιωμένο, στο αδύναμο. Είναι μία διαφορετική παντοδυναμία, από την κυρίαρχη αντίληψη που έχουμε για το τι σημαίνει δύναμη.

Ίσως αυτό να είναι ένα από τα διαμάντια της διδασκαλίας εκείνων που φώτισαν τον δρόμο της ανθρωπότητας διδάσκοντας όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πράξεις. Ίσως αυτό μας δώσει έναυσμα να φτιάξουμε νέες ιστορίες για τον Θεό στον οποίο πιστεύουμε...

Ίσως οι νέες ιστορίες μας για τον Θεό, να μιλούν για το Πνεύμα που αγαπά τόσο ολικά, που του είναι αδύνατο να στέκει ξέχωρα και μακριά από όσους υποφέρουν, αρρωσταίνουν, ταλανίζονται, ή είναι σε χαμηλά βαρομετρικά.

Αν φτιάξουμε τέτοιες ιστορίες, τότε ίσως εμείς οι ίδιοι να νιώθουμε πολύ πιο συνδεδεμένοι στα δύσκολα και στα πικρά, να νιώθουμε την στοργή και παρουσία της θεϊκής ουσίας μέσα στον εαυτό μας και ν’ αναγνωρίζουμε την συγκλονιστική παρουσία του Πνεύματος της Αγάπης, στην κάθε στιγμή μας, ειδικά όταν δεν είμαστε καλά.

Ίσως αυτό αλλάξει κάθε δυναμική θεραπείας και τις δυνατότητες να υπερβαίνουμε τις δυσκολίες. Ίσως έτσι φτάσουμε ν' αναγνωρίσουμε ότι δεν ήταν ο Θεός που μας γύρναγε την πλάτη στα πολύ δύσκολα, αλλά ότι ήταν οι δικές μας αντιλήψεις και μύθοι για την παντοδυναμία και τον Θεό, που μας απέκοπταν, μας αποσύνδεαν και μας έκαναν να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι από το Πνεύμα – το οποίο παραδόξως την ίδια στιγμή ήταν εγγύτερα από την ανάσα μας...

Ίσως θελήσουμε να φτιάξουμε νέες ιστορίες που θα είναι πιο κοντά στην αλήθεια της αγάπης και του ιερού της ύπαρξης. Ιστορίες που θα τιμούν το πνεύμα αναγνωρίζοντας την παρουσία του παντού, μέσα σε όλα και στον εαυτό μας, στην πράξη και όχι στην θεωρία ανώτερων διαστάσεων, στην εγγύτητα και όχι στην απόσταση, στο χώμα της γης και όχι στα αιθέρια των ουρανών, στο ευάλωτο της βιολογίας και όχι στο αψεγάδιαστο των μηχανών.

Ίσως έτσι πάψουμε να περιφρονούμε την γη, το ανθρώπινο πεδίο εμπειρίας, την αξία της ζωής μας, και το νόημα πίσω από κάθε που φαίνεται τετριμμένο ή άσχημο. Ίσως κοιτάξουμε τον κόσμο με νέα μάτια και με νέα ματιά - μαζί με τον Θεό που ζει μέσα μας, μαζί με το Πνεύμα που πάλλει τα σωθικά και τις καρδιές μας.

Μακάρι...

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη