Φάσεις Μεταμόρφωσης ΙV

Νοιάξιμο και συμμετοχή

Η τελευταία φάση μεταμόρφωσης αφορά την συμμετοχή στην ζωή. Αυτό σημαίνει να φέρουμε την καρδιά και το νου μας σε συσχετισμό με τους άλλους άνθρωπους, τις δυσκολίες και αντιξοότητές τους, καθώς και με τα προβλήματα του κόσμου μας. Αυτή είναι η τελευταία φάση όπου ολοκληρώνεται η μεταμορφωτική διαδικασία.

Είναι σ’ αυτή την τέταρτη και τελική φάση που το πνεύμα της Αγάπης μέσα μας, μάς κινητοποιεί για να νοιαστούμε, ώστε να μετέχουμε. Αυτή η ώθηση μπορεί να βιωθεί στα αρχικά στάδια ως δυσφορία, κατήφεια, ή θλίψη - τα σημάδια της άρνησης εκ μέρους μας να μετακινηθούμε. Όμως η ανάγκη της ψυχής μας, ως κατοικία του θεϊκού σπινθήρα, έχει φλογιστεί και οι παλιές συνταγές δεν της αρκούν – δηλαδή δεν μας αρκούν. Η ψυχική επιθυμία και ανάγκη μας πάει πέρα από τα του εαυτού και, ακόμα και άθελά μας,βρίσκουμε τον εαυτό μας ν’ αναζητά ή ν’ αρχίζει να ενδιαφέρεται για θέματα που μέχρι τότε μπορεί να μας άφηναν αμέτοχους.

Το φως της ψυχής έχει δυναμώσει αρκετά ώστε να κινήσει το ψυχικό μας ρευστό προς το νοιάξιμο, προς το πέρασμα των ατομικών ορίων, προκειμένου να γίνουμε ενεργοί μέτοχοι της ευρύτερης ζωής. Μας ωθεί να έχουμε μία κοινωνική παρουσία, να αναπτύξει μία κοινωνική συνείδηση, και να νοιαστούμε για κάποια θέματα με τα οποία η κοινωνία μας βρίσκεται αντιμέτωπη. Να βάλουμε και εμείς το χέρι μας βοηθώντας προς το καλύτερο - είτε αυτό αφορά περισσότερη δικαιοσύνη ή ειρήνη για την ανθρωπότητα, ή κάτι άλλο.

Όλες οι σοβαρές πνευματικοί ατραποί δίνουν έμφαση σ’ αυτό το νοιάξιμο. Ο Βούδας μπήκε στην αναζήτηση για την φώτιση επειδή νοιάστηκε για την δυστυχία, τις αρρώστιες, τα βάσανα των ανθρώπων. Ο Ιησούς στράφηκε επίσης σε όσους ήταν άρρωστοι, φτωχοί, ή βασανισμένοι, θεραπεύοντας σώματα και ψυχές. Δεν υπάρχει σοβαρή πνευματική ατραπός που να μην στρέφει την προσοχή του μαθητή στους υποφέροντες – ο στόχος δεν είναι η λύπη για τους άλλους, αλλά το άνοιγμα της καρδιάς πέρα από τον εαυτό.

Με κάποιο τρόπο η ίδια η προσπάθεια της πνευματικής ανάπτυξης, φτάνει να γίνει μονομερής εστίαση στην προσωπική κάθαρση, το μεγάλωμα, και το ξύπνημα του εαυτού, αφήνοντας το τελευταίο βήμα της ολοκλήρωσης κενό. Και παραδόξως, οι τρεις πρώτες φάσεις της μεταμόρφωσης αποκτούν νόημα και ουσία όταν ολοκληρωθούν. Η ολοκλήρωσή τους είναι το νοιάξιμο που παράγει την ενεργοποίηση.

Στην τέταρτη φάση ζούμε το αποτέλεσμα της μεταμορφωτικής διαδικασίας, επειδή τότε το μεγάλο και καλό έργο μέσα στον εαυτό καταφέρνει να παράξει καλούς καρπούς – που δεν ωφελούν μόνο τον εαυτό αλλά δίνονται, προσφέρονται και βοηθούν άλλους.

Έτσι φτάνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι καταφέραμε να γίνουμε όπως αλήθεια θα θέλαμε να είμασταν, ή όπως αλήθεια είμασταν μέσα μας. Ότι καταφέραμε να βγάλουμε από μέσα μας τα εμπόδια για την σοφία και την αγάπη. Ότι καταφέραμε ν’ απομακρύνουμε ό,τι δεν αρμόζει αλήθεια στον Άνθρωπο, ώστε να μείνουν μόνο όσα αξίζουν.

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη