Κατευθείαν στην καρδιά

Η γνώση ότι οι άνθρωποι είμαστε πνευματικά όντα δημιουργεί έντονα ερωτήματα εάν κάποιος σκεφτεί την βία, την διαφθορά, την σκληρότητα, την απανθρωπιά, τους φόνους ή τους βιασμούς που συμβαίνουν πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Η καθοδήγηση λέει πώς η γη είναι ένα τεράστιο σχολείο, με όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης: από το προνήπιο έως το διδακτορικό.

Κάθε ένας μας έρχεται στο «σχολείο» και βιώνει εκείνες τις εμπειρίες που είναι κατάλληλες και χρήσιμες για εκείνον, ώστε να αποκομίσει το καλύτερο για την εξέλιξή του. Όπως μου ειπώθηκε:

Γι’ αυτό είναι καλό να μην κρίνεις κανέναν. Δεν ξέρεις ποιος είναι πραγματικά, δεν ξέρεις ποια μαθήματα μαθαίνει, δεν ξέρεις σε τι του χρησιμεύουν, δεν ξέρεις τον σκοπό της ζωής του. Πώς λοιπόν μπορείς να κρίνεις ή να έχεις άποψη;

Όταν το άκουσα αυτό, η καρδιά μου μαλάκωσε και συνειδητοποίησα πόσο εύκολα και γρήγορα βιαζόμαστε να κρίνουμε και να έχουμε άποψη για τα πάντα και για καθέναν, ενώ στην ουσία δεν ξέρουμε τίποτα αληθινά για τους άλλους... δεν έχουμε καμία απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις.

Αυτό ήταν για μένα ένα μεγάλο βήμα για ν’ αναχαιτίσω την ανάγκη μου να έχω άποψη για τα πάντα. Άρχισα να επαναλαμβάνω μέσα μου τα σοφά λόγια της καθοδήγησης όταν καταλάβαινα ότι άρχιζα τις κρίσεις. Είναι εκπληκτικό πώς αυτά τα λόγια με βοηθούν μέχρι και σήμερα να συνειδητοποιώ την τάση μου και να την αναχαιτίζω, και με οδηγούν κάθε φορά που τα θυμάμαι κατευθείαν στην καρδιά μου και στην σιωπή.

Ίσως και εσάς!

Με αγάπη,

Χαριτίνη