Σαν παιδί στο περβάζι

Κάποτε συνήθιζες να κοιτάς το φεγγάρι και ν' αφήνεις τον νου σου ελεύθερο να φανταστεί. να κάνει καινούργιες διαδρομές. Να ταξιδέψει στο Άπιαστο, στο Αδιανόητο, στο Αδύνατο.

Κάποτε το Αδύνατο καθόταν δίπλα σου και κοίταγε μαζί σου το φεγγάρι. Ένιωθες την ανάσα του να απλώνεται γύρω σου και εσύ παραδινόσουν στην ομορφιά του ταξιδιού. Τα πόδια σου ήταν χωρίς κάλτσες, και φορούσες το πιο απλό σου φόρεμα. Τα μαλλιά σου ήταν ελεύθερα και το πρόσωπό σου απλό και καθαρό. Μύριζες σαπούνι και λεβάντα. Τα χέρια σου ακούμπαγαν στα πόδια σου και η καρδιά σου κοιτούσε το Άπειρο, χαλαρή και φυσική.

Το αδύνατο σε ταξίδευε και το Άπειρο σε συντρόφευε, και όλα ήταν δυνατά γιατί εσύ απλά κοιτούσες αφημένος το φεγγάρι.

Σήμερα το βράδυ το φεγγάρι θα έρθει πάλι να φωτίσει τον ουρανό. Και η μαγεία του Αδύνατου θα σε περιμένει νοσταλγικά στο περβάζι. Και το Άπειρο θα αδημονεί για τη συντροφιά σου, που τόσο του έλειψε. Και εσύ θα σταθείς ξανά σαν παιδί, στο περβάζι σου, με την καρδιά σου αφημένη και το σώμα παραδομένο να θαυμάζεις το Αδύνατο και να μιλάς με το Άπειρο, ενώ το αεράκι ενός ιερού ήχου θα χαϊδεύει τα απαλά σου μάγουλα. Και θα φοράς ξανά τα απλά σου ρούχα, και θα είσαι πάλι απλός, και όλα θα είναι ξανά φυσικά και τέλεια.