Στοχασμοί για την Δύναμη που είναι Παρουσία
Είμαστε τόσο βέβαιοι ότι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «δύναμη» που πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε πληροφορίες επί του θέματος, ούτε περαιτέρω κατανόηση. Η αντίληψη που έχουμε για την δύναμη είναι εντυπωμένη στο μυαλό μας με αναμφίβολη γραφή. Είμαστε τόσο βέβαιοι που ακαριαία προσπερνάμε την συζήτηση για το θέμα.
Μέσα στην διαδρομή που έχω κάνει, αναθεώρησα πολλές φορές την έννοια της δύναμης. Αναθεώρησα πολλές φορές την αντίληψή μου για την ουσία και τους τρόπους της δύναμης. Όταν αλλάζει ο άνθρωπος την αντίληψη που έχει για την δύναμη, αλλάζει την κοσμοθεωρία του, τον άξονα σκέψης του. Αλλάζει ο τρόπος που σκέφτεται, επιλέγει και δρα.
Στην πνευματικότητα, μιλάμε για μία δύναμη, που η κοινωνία δεν κατανοεί. Μία παράδοξη δύναμη. Η δύναμη να είσαι αλήθεια ο εαυτός σου. Καλά, δεν είμαι; αναρωτιέται ο άνθρωπος όταν το ακούει, γιατί δεν έχει αμφιβολία ότι είναι παρών στην ζωή του - στα θέματά του, στην δουλειά , στις σχέσεις του, κλπ. «Εάν ήσουν, δεν θα ένιωθες αδύναμος» είναι η απάντηση.
Στην πνευματικότητα, η έννοια της δύναμης είναι συνυφασμένη και ομοούσια με την παρουσία. Εάν κάποιος είναι παρών, φέρει δύναμη, νιώθει μέσα του δυνατός. Πόσο οικεία μας είναι αυτή η οπτική; Μπορούμε να καταλάβουμε ή να περιγράψουμε αυτή την παρουσία που είναι η ίδια, δύναμη; Τι σημαίνει είμαι παρών; Τι είναι η απουσία;
Νιώθουμε την δύναμη όταν είμαστε ανοιχτοί στην πνευματική μας φύση. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε πρόθυμοι ν’ ακούσουμε αυτά που υποδεικνύει κάθε στιγμή η μικρή φωνή μέσα μας. Το θέμα είναι ότι γνωρίζουμε ότι δεν ελέγχουμε αυτή την φωνή. Κι αν μας πει να κάνουμε κάτι που φοβόμαστε; Κάτι που εμείς θέλουμε ν’ αποφύγουμε; Κάτι που είναι άβολο ή αμήχανο για εμάς; Και αν εμείς έχουμε τις δικές μας προτεραιότητες για σήμερα, και η μικρή φωνή μας πει ν’ αλλαξουμε αυτά που εμείς θέλουμε να κάνουμε; Πόσο αλήθεια θέλουμε να την ακούμε; Και πόσο πρόθυμοι είμαστε να πάμε πέρα από την δική μας ατζέντα;
Πολλά περνούν από το μυαλό μου καθώς ετοιμάζεται η ενέργεια για το Σάββατο. Εάν είχαμε ένα κόκκο πίστης ότι η μικρή φωνή είναι ο μόνος πραγματικός σύμμαχός μας, θα λειτουργούσαμε αλλιώς. Θα βρίσκαμε την τόλμη ν’ αφουγκραστούμε τα σπλάχνα μας, τα ένστικτά μας, τις αυθόρμητες παροτρύνσεις, τις διαισθητικές υπόνοιες. Θα ακολουθούσαμε χωρίς αμφιβολία, χωρίς σκέψη, χωρίς πώς και γιατί. Μας λείπει ένας κόκκος πίστης. Μας λείπει και η σιγουριά ότι είναι εύκολο.
Είναι εύκολο να είσαι παρών. Είναι δύσκολο να λείπεις. Είναι εύκολο να είσαι ένα με την δύναμη. Είναι δύσκολο να μην είσαι. Είναι εύκολο να αποφασίζεις. Είναι δύσκολο να είσαι αναποφάσιστος. Είναι εύκολο να είσαι μέσα στο σώμα σου. Είναι συνηθισμένο να ζεις έξω από αυτό.
Ζούμε έξω από το σώμα μας, έξω από τον εαυτό μας. Ζούμε φοβισμένοι και γι’ αυτό μπερδεμένοι. Πώς φτάνουμε να είμαστε έξω από το σώμα μας; Τι μας βγάζει έξω από τον εαυτό μας; Και πώς μπορούμε να επιστρέψουμε στον εαυτό και στο σώμα μας;
Σκέφτομαι το υπέροχο αίσθημα που νιώθει κάποιος όταν ξαναμπαίνει μέσα στο σώμα του, όταν ξαναγίνεται παρών. Τι να γράψω τώρα γι’ αυτό; Από που να το πιάσω; Να το πιάσω από την έκπληξη που νιώθει όταν συνειδητοποιεί ότι όλη την ζωή του ήταν εκτός; Να το πιάσω από την θεραπεία που βιώνει την στιγμή που επιστρέφει μέσα του; Το αίσθημα αφοβίας που απλώνει μέσα του όταν γίνεται παρών; Ή την διαύγεια και την καθαρή οπτική που έχει μόλις εμφανιστεί;
Η παρουσία είναι η μόνη πραγματική δύναμη. Επιστρέφοντας μέσα μας, ανακτούμε την δύναμη. Έξω από τον εαυτό μας, ζούμε σαν σκιές, σαν υποθέσεις μίας ζωής, μίας πληρότητας που δεν βιώνεται. Αυτό είναι αλήθεια. Για όλους και καθέναν από μας. Η αλήθεια δεν θ’ αλλάξει, όμως εμείς μπορούμε. Αν θέλουμε. Υποχρεωτικό δεν είναι.
Με σκέψεις αγάπης,
Χαριτίνη
