Kρατήσου απ' το σχοινί

«Θα σου ρίξει το σχοινί, αλλά εσύ θα πρέπει να το πιάσεις»

είπε η φωνή ψιθυριστά.

Και πράγματι, χωρίς λόγο, άρχισες να είσαι σ' εγρήγορση,

άρχισες να επαγρυπνείς περιμένοντας τη στιγμή που το σχοινί θα έφτανε.

Έτοιμος να το πιάσεις γερά, έτοιμος ν' ανέβεις βήμα-βήμα γραπωμένος από αυτό,

περίμενες υπομονετικά την μεγάλη εκείνη στιγμή.

Η στιγμή ήρθε.

Το έπιασες και αποφασιστικά άρχισες ν' ανεβαίνεις.

Η μία παλάμη μετά την άλλη, το ένα άδραγμα μετά το άλλο,

αργά, αλλά αδιαπραγμάτευτα, άρχισες την ανάβαση.

Ήξερες μέσα σου εξ αρχής ότι έχεις ήδη σωθεί.

Ήξερες ήδη εξ αρχής ότι απλώς ήταν θέμα χρόνου.

Ήξερες ήδη εξ αρχής ότι η αγάπη σε είχε βρει ξανά,

και εσύ με τις προσευχές ή την απελπισία σου

την είχες σιωπηλά επικαλεστεί.

Ήξερες εξ αρχής ότι το μόνο που τώρα έμενε

ήταν ο δικός σου μικρός κόπος για ν' ανέβεις

από εκεί κάτω χαμηλά στη χαράδρα,

όπου το φως του ήλιου ελάχιστα έφτανε,

στην κορυφή πάνω ψηλά,

εκεί όπου το φως λάμπει και η γη σφύζει από ζωή.

Κρατημένος από την απόφαση,

ακλόνητος για την κατεύθυνση,

αδιαπραγμάτευτος να σωθείς,

σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.

Ήξερες ήδη ότι είσαι νικητής.

Ήξερες ήδη ότι η νίκη ήταν της αγάπης.

Το ήξερες την ίδια στιγμή που είδες το σχοινί.

Εκείνη την φευγαλέα, άπιαστη στιγμή, ήξερες ότι την είχες βρει ξανά.

Ήξερες ότι ποτέ, για τίποτα, δεν θα την ξανά-έχανες.

Κρατήσου λοιπόν γερά. Κρατήσου λοιπόν συνειδητά.

Κρατήσου με τη δύναμη της αγάπης.

Εκείνη θα σε ανεβάσει στην κορυφή,

και θα σε πάρει μακριά από το σκοτάδι.

Αυτό έκανε πάντα.

Αυτό κάνει ξανά.

Και αυτό είναι το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι

παντοτινά, αληθινά και πραγματικά, απόλυτα σίγουρος!