Το πιο αγνό μέρος του κόσμου

Εδώ και είκοσι ένα χρόνια βαδίζω ενεργά, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, τον "λιγότερο ταξιδεμένο" δρόμο, όπως θα έλεγε και ο Σκοτ Πεκ. Σε κάθε ταξίδι που κάνουμε, βλέπουν πολλά τα μάτια μας και ακούν πολλά τ' αυτιά μας. Πλουτίζουμε, ακονίζουμε την αντίληψή μας, διευρύνουμε τις πληροφορίες στην βιβλιοθήκη του μυαλού μας. Κάθε ταξίδι έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του - στιγμές εκστατικής ευχαρίστησης και απρόβλεπτες στιγμές απρόοπτων και ανατροπών. Ίσως αυτή η συνύπαρξη ευχάριστων και απρόοπτων κάνει τα ταξίδια μας αξιομνημόνευτα και τα χαράσσει στην μνήμη μας με βαθιά και ζωντανά χρώματα.

Θα μας φαινόταν παράξενο αν πηγαίναμε ένα ταξίδι να γνωρίσουμε μία νέα πόλη, και δεν επισκεπτόμασταν το πιο αξιόλογο μνημείο της. Θα ήταν σαν να πηγαίναμε στο Παρίσι και να μην πηγαίναμε να δούμε τον Πύργο του Άιφελ, ή να ταξιδεύαμε στο Λονδίνο και να μην βλέπαμε το Μπιγκ Μπεν ή να ερχόμασταν στην Αθήνα και να μην επισκεπτόμασταν την Ακρόπολη.

Όταν το σκεφτόμαστε με όρους τόπων και χώρων είναι προφανές ότι το πιο αξιόλογο μνημείο θα ήταν από τα πρώτα στην λίστα μας για να δούμε. Στην πνευματική διαδρομή, όμως, αυτό δεν ισχύει. Όπως πάνω έτσι κάτω, έλεγαν οι Ερμητικοί. Άρα όπως έξω, έτσι μέσα. Και όμως εδώ υπάρχει ένα παράδοξο αφού στο εσωτερικό ταξίδι πάμε οπουδήποτε αλλού αλλά όχι στο πιο αξιόλογο μέρος. Το έχουμε στην λίστα μας, αλλά το αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι!

Με μεγάλη επιτηδειότητα, με λεπτοσχεδιασμένα κόλπα, με λεπτοφυείς αντιπερισπασμούς και εξαιρετικές επινοήσεις, ξανά και ξανά, αποφεύγουμε την επίσκεψη του πιο αξιόλογου χώρου μας. Πάμε ταξίδια στα πεδία του νου, κάνουμε βουτιές στα βάθη των συναισθημάτων, εξερευνούμε τις πτυχές του άγνωστου ασυνείδητου, απλωνόμαστε στις πτυχές της κοσμικής συνειδητότητας, περιστρεφόμαστε στις ταχύτητες των θεραπευτικών πεδίων, αλλά εκεί που είναι το πιο αγνό, το πιο καθαρό, το πιο όμορφο από κάθε άποψη μέρος μας, δεν πάμε. Λίγο πριν φτάσουμε, στρίβουμε δεξιά ή αριστερά, πιάνουμε μια ανηφόρα ή αφηνόμαστε σε μία κατηφόρα. Κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε, να μην βρεθούμε εκεί.

Απορίας άξιον. Ναι, απορίας άξιον αλλά όχι αναπάντητο. Ο χώρος τον οποίο αποφεύγουμε με όλες τις υπαρξιακές μας δεξιότητες και ικανότητες είναι ο χώρος της ψυχής μας. Είναι σαν να πιστεύουμε ότι εάν βρεθούμε εκεί, όλα θ' αλλάξουν. Δεν θα μπορούμε να παίζουμε θέατρο, δεν θα μπορούμε να υποδυόμαστε ρόλους που ίσως έχουμε συνηθίσει. Είναι σαν να ξέρουμε ότι εάν πάμε εκεί, στο πιο αξιόλογο μέρος του εαυτού μας, θα μας κατακλύσει το φως της αλήθειας μας, θα μας επικαλύψει το κύμα της ολικής αγάπης, θα μας διαπεράσει η βαθύτατη απλότητα, θα μας μεταμορφώσει η καθαρότητα της σκέψης, η καθαρότητα της αντίληψης, η αγνότητα της σοφίας.

Ο πιο αγνός, ο πιο αμόλυντος, ο πιο εξαίσιος χώρος του εαυτού μας μένει χωρίς επισκέπτη. Η πιο βαθιά μας αλήθεια, η πιο μεγάλη μας δύναμη επί γης, μένει χωρίς διαχειριστή. Ο πιο βαθύς μας πόθος, η πιο ευγενής μας επιθυμία, η πιο ασίγαστη φλόγα του εαυτού μας, μένει ανέγγιχτη από το συνειδητό. Σαν να έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να υποφέρουμε, σαν να έχουμε επιλέξει να μην ελευθερωθούμε από τα εσφαλμένα σκεπτικά μας, σαν να θεωρούμε ότι αξίζουμε να βασανιζόμαστε. Σαν να ζυγίζουμε αυτά που θέλουμε να πιστεύουμε, με την αλήθεια πίσω απ' αυτά, και η ζυγαριά να δείχνει πάντα αυτά που θέλουμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε.

Αυτά που θέλουμε να πιστεύουμε, διατηρούν τον πόνο μας, το αίσθημα του αδικημένου, το αίσθημα του πληγωμένου, το αίσθημα του δικαίου. Η αλήθεια πίσω απ' αυτά μας ελευθερώνει από τον πόνο, μας βγάζει από την θέση του ηττημένου από την αδικία, μας αποδεσμεύει από τις πληγές μας, μας απελευθερώνει από το βαθύ αίσθημα της αδικίας.

Ο χώρος της ψυχής μας τα προσφέρει αυτά ελεύθερα. Μας τα δίνει, όποτε εμείς τα θελήσουμε. Μέσα στην αγνότητά της, η ψυχή μας το μόνο που θέλει για μας είναι να είμαστε ευτυχισμένοι. Και εμείς το μόνο που χρειάζεται να της δώσουμε είναι την προθυμία μας να δούμε τις αλήθειες, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από τον πόνο. Το άλλο όνομα αυτής της προθυμίας είναι να κάνουμε "να επιλέξουμε να ευτυχήσουμε".

Όταν ταξιδεύουμε σε άγνωστους τόπους, τα εξέχοντα μνημεία είναι πρώτα στην λίστα μας. Ας βάλουμε λίγο παραπάνω στην λίστα των εσωτερικών μας ταξιδιών, τον πιο αγνό χώρο, το πιο θεσπέσιο μέρος, το πιο λαμπερό σημείο, τον πιο φωτεινό τόπο του ίδιου του εαυτού μας. Εάν τον επισκεφτούμε, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά! Θα έχουμε δει το όγδοο θαύμα του κόσμου, αυτό που δεν γράφεται στους καταλόγους της γης, αλλά ζει μέσα σε μας, διαφυλαγμένο, άφθαρτο και λαμπρό.

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη

Αν αυτό το άρθρο μιλάει στην καρδιά σας τότε ίσως σας ενδιαφέρει "Το Μονοπάτι της Ψυχής"