Έργο ψυχής...

με αφορμή την αναχώρηση της μικρής Αναστασίας...

Υπάρχουν γεγονότα που μας αγγίζουν εκεί που τίποτα δεν ακουμπά. Γεγονότα που μας ταξιδεύουν στα όρια της ψυχής μας. Γεγονότα που η λογική δεν μπορεί να εξηγήσει, και για τα οποία οι λογικές εξηγήσεις δεν αρκούν. Γεγονότα που γδέρνουν ψυχικά, μας πληγώνουν συναισθηματικά, και ανοίγουν τις καρδιές μας, επειδή μας πονούν, μας γρατζουνούν τα πιο κρυφά και τρυφερά μέρη και μας θυμίζουν πόσο ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ζωή, πόσο εύθραυστοι είμαστε όλοι, πόσο τα πάντα μπορούν ν' αλλάξουν σε μία στιγμή.

Τέτοια γεγονότα αισθάνομαι ότι μας "εξανθρωπίζουν", μας ξανακάνουν ανθρώπους, με καρδιές πληγωμένες αλλά γεμάτες αγάπη, με ψυχές πονεμένες αλλά γεμάτες νοιάξιμο. Μας ισοπεδώνουν στην γη, αλλά μας ανεβάζουν στον καλύτερο εαυτό μας. Ταυτόχρονα...

Ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από την ομορφιά μίας τσακισμένης καρδιάς, που συνεχίζει να αναπνέει. Ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερο δέος από την καρδιά που αιμορραγεί και συνεχίζει να ζει.

Ίσως το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής να μην είναι στην αγέρωχη δύναμη, αλλά στην ικανότητα που έχουμε να ζούμε τα τραγικά της ζωής, να κουβαλάμε τις πληγωμένες μας καρδιές, να συνειδητοποιούμε το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης μας, το άγνωστο του μέλλοντος, και εντούτοις να συνεχίζουμε να περπατάμε, το ένα βήμα μετά το άλλο... να συνεχίζουμε να ζούμε.

Η επτάχρονη Αναστασία ήταν ανηψιά ενός πολυαγαπημένου μου προσώπου, που για μένα είναι οικογένεια ψυχής. Έζησα έμμεσα και στο πλάι την πορεία από την διάγνωση, την πάλη με την ασθένεια, και την αναχώρησή της... Έζησα στο πλάι, τις ώρες που τα λόγια δεν μπορούν να κάνουν κάτι, που η σιωπή μόνο είναι κατάλληλη, τις ώρες που το σ' αγαπώ είναι η μόνη ουσιαστική λέξη που μπορείς να αρθρώσεις και που έχει νόημα, αφού όλα τα άλλα το έχουν χάσει...

Τέτοιες στιγμές σαν τις τωρινές δεν μπορώ να μην συλλογιστώ το μεγάλο έργο που πραγμάτωσε αυτή η ψυχή (και άλλες σαν αυτήν) που έφυγε τόσο νωρίς-για τα δικά μας δεδομένα. Μετράμε την αξία της ζωής με βάση τις δεκαετίες, όμως ίσως είναι ώρα να κοιτάξουμε την αξία με βάση το έργο ψυχής.

Πόσες καρδιές άγγιξε με την ασθένειά της, πόσους ανθρώπους έκανε να προσευχηθούν για εκείνην, να διαλογιστούν για εκείνην, να ανάψουν κεριά σε εκκλησίες ή σε σπίτια για εκείνην, να στηρίξουν οικονομικά την ιατρική πλευρά της δοκιμασίας, και να στηρίξουν ψυχικά την επώδυνη διαδρομή...

Πόσους ανθρώπους έκανε να μονιάσουν, να φιλιώσουν, να ενωθούν, να μιλήσουν με αφορμή το εύθραυστο της ζωής, να έρθουν πιο κοντά, ή να βρουν το κουράγιο ν' αναγνωρίσουν την ουσία που κρύβεται πίσω από το ευάλωτο της ανθρώπινης φύσης μας.

Πόσους ανθρώπους έκανε να επανεκτιμήσουν την αξία της ζωής τους, την αξία των αγαπημένων τους, την αξία όλων όσα παίρνουμε σαν δεδομένα.

Πόσους ανθρώπους κινητοποίησε ψυχικά, ένωσε καρδιακά, ζωντάνεψε πνευματικά. Δώρα αόρατα και ανεκτίμητα, δώρα του άχρονου μέσα στον χρόνο, που εντούτοις περνούν απαρατήρητα όταν σκεφτόμαστε την αξία της ζωής με δεκαετίες. Μερικές φορές είναι οι ψυχές που μένουν λίγο εδώ, που κάνουν την μεγάλη διαφορά για τόσους πολλούς, αγγίζοντας τα μύχια της καρδιάς μας και ζωντανεύοντας τις κοιμώμενες χορδές των ψυχών μας.

Ευχαριστώ για την πληγωμένη μας καρδιά, Αναστασία. Μας έφερες πιο κοντά στην αγάπη, στους άλλους, στο πολύτιμο εύθραυστο της ανθρώπινης πτυχής μας, που δίνει νόημα και αξία στη ζωή μας.

Με αγάπη,

Χαριτίνη