Μεγάλη Τετάρτη στον Καθεδρικό
Αγαπητοί φίλοι,
Πέρα από τις ευχές μας για Καλή Ανάσταση, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας την "Μεγάλη Τετάρτη στον Καθεδρικό." Είναι ένας διαλογισμός - προσευχή που βοηθά να "κοινωνήσουμε" το Ιερό μέσα στην συνειδητότητά μας. Είναι απόσπασμα από την συνάντηση που έγινε online την Μεγάλη Τετάρτη, μέσα στο πλαίσιο της "Μυστικιστικής Μεγάλης Εβδομάδας." Ευχόμαστε να το ευχαριστηθείτε και να σας φέρει ανάταση ψυχής και καρδίας.
Με αγάπη,
Χαριτίνη & Αρετή
Η Κατάνυξη: Αναγνωρίζοντας την Αγάπη, Επαν-ορθώνοντας Προς αυτόν που η Ψυχή σου αγαπά, τον Iερό σου Εαυτό, την Ανώτερη Υπόστασή σου.
" Κύριε των Δυνάμεων, Ιερέ μου Εαυτέ, κοντά σου μαθαίνω τι σημαίνει να έχω στήριγμα στις καλές μου και στις κακές μου. Με μαθαίνεις να έρχομαι και όταν νιώθω δυνατή και όταν νιώθω τελείως ανήμπορη. Με μαθαίνεις να έρχομαι όταν νιώθω χάλια. Με μαθαίνεις να έρχομαι ακόμα κι όταν το σώμα μου πονάει. Με μαθαίνεις ότι τίποτα από αυτά δεν κάνει καμία διαφορά για να έρθω κοντά. Με μαθαίνεις ότι ακούς, όπως κι αν είμαι, όπως κι αν νιώθω. Με μαθαίνεις ότι μαζί σου μπορώ να ξεπερνώ και να υπερβαίνω τα πάντα, αρκεί να έρθω. Με μαθαίνεις ότι όταν έρχομαι ξαναβρίσκω την δύναμη που δεν πίστευα ότι έχω.
Σήμερα, αποφάσισα να έρθω φέρνοντας όλον τον εαυτό μου μαζί, χωρίς να κρύβω κάτι. Έχω μία κρυμμένη ντροπή για όλον τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι δεν τον εγκρίνεις. Πιστεύω ότι είναι πολλά σε μένα που δεν είναι ταιριαστά με σένα. Γι’ αυτό, όταν έρχομαι με όλον τον εαυτό μου όπως είναι, βαθύτερα πιστεύω ότι δεν είμαι καθώς πρέπει για να κάνω επαφή.
Να όμως που σήμερα που ήρθα με όλον τον εαυτό μου και τις ντροπές μου, εσύ πάλι είσαι εκεί. Σου δίνω τις ντροπές μου, κι εσύ μου δίνεις την αγάπη σου. Σου δείχνω την αλαζονεία μου, εσύ μου δίνεις την συγχώρεσή σου. Σου δίνω τον θυμό μου, και μου δίνεις την ειρήνη σου. Σου δίνω την οργή μου, και εσύ μου δίνεις την αγκαλιά σου.
Κάθε μέρα ξέρω ότι δίνω μεγάλη σημασία στα μικρά και τα κάνω μεγάλα. Εσύ πάλι κάνεις το μεγάλο μία αγκαλιά και μου την δίνεις. Εγώ λέω ιστορίες για κάθε τι, εσύ κάνεις την αγάπη του σύμπαντος ένα χαμόγελο και μου το χαρίζεις. Εγώ διαμαρτύρομαι κραυγάζοντας για εμένα, για τον κόσμο, για την κατάσταση, κι εσύ κάνεις όλον τον Θεό μία φωλιά για να χωθώ. Εγώ σου δίνω τα τίποτά μου, εσύ μου δίνεις τα πάντα σου. Σου δίνω ασχήμιες, μου δίνεις πίσω ομορφιές. Σου δίνω κρίσεις, μου δίνεις πίσω συγχωρέσεις. Σου δίνω τις κακίες μου, μου δίνεις πίσω καλοσύνη. Σου δίνω τον φθόνο μου, μου δίνεις πίσω μεγαλοθυμία. Σου δίνω τις συγκρίσεις μου, μου δίνεις πίσω ειρήνη. Με τόσους και με τέτοιους τρόπους, με μαθαίνεις ξανά τι σημαίνει ν’ αγαπάς. Κάθε φορά που έρχομαι, όπως κι αν είμαι, εσύ είσαι πάντα εκεί. Ποτέ δεν φεύγεις. Είσαι πάντα παρών για μένα. Σαν την αγάπη, που ποτέ δεν εγκαταλείπει. Μόνο που εσύ το κάνεις πράξη, ενώ εγώ λόγια. Εσύ το κάνεις αλήθεια, εγώ θεωρία. Εσύ το κάνεις διακριτικό, εγώ κραυγαλέο.
Πόσο σταματά ο χρόνος όταν συνειδητοποιώ ότι είσαι πάντα εκεί για μένα, όπως και αν είμαι εγώ. Πόσο σταματά ο κόσμος όλος, όταν νιώθω την παρουσία σου, όπως κι αν είμαι. Δεν υπάρχουν λόγια για να σου πω πόσο ευγνωμοσύνη νιώθω που είσαι αυτό που είσαι για μένα. Eίσαι πάντα εκεί, ευγενικά μαθαίνοντάς μου ξανά την αγάπη, τους τρόπους της, το σκεπτικό της.
Σαν ν’ αρχίζω λίγο να ξαναθυμάμαι, να καταλαβαίνω αυτή την αγάπη που μου μαθαίνεις, σαν κάτι να έχω αρχίσει να νιώθω στα βάθη της καρδιάς μου.
Βλέπεις, Κύριε, στον κόσμο γύρω μου όλα είναι κραυγαλέα και χτυπητά. Πώς να καταλάβω ότι η δική σου αναμονή είναι ο τρόπος της αγάπης; Πώς θα μπορούσα να φανταστώ ότι η δική σου υπομονή είναι ο δρόμος της αγάπης; Πώς θα μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι το να παίρνεις τα τίποτα και να δίνεις τα πάντα, είναι ο τρόπος της αγάπης; Πώς θα μπορούσα να σκεφτώ ότι η αορατότητα είναι η ποιότητα της αγάπης;
Σήμερα έρχομαι με όλον τον εαυτό μου, με τα λάθη μου, τις κακίες μου, τις μικρότητές μου. Τα φέρνω μαζί μου και αποφάσισα να μην σου κρύψω τίποτα. Καθώς αρχίζω να σου δείχνω, νιώθω ότι εσύ συνεχίζεις να με αγαπάς και ξεθαρρεύω. Βγάζω κάθε τι που με βαραίνει. Και νιώθω ότι όσο βγάζω, εσύ με αγαπάς περισσότερο. Έτσι σήμερα βγάζω κάθε βάρος που κουβάλαγα κρυφά μέσα μου. Τα βγάζω, τα παραδίδω στα χέρια σου. Εσύ ξέρεις τι να τα κάνεις. Εγώ ξέρω ότι δεν τα θέλω πια.
Ως ουδέποτε γενόμενα, ακούω να λες. Και σε μία αστραπή επίγνωσης, ξέρω ότι αρκούσε να σου τα δείξω για να εξαλειφτούν. Ξέρω ότι τους έδινα ζωή, κρύβοντάς τα μέσα μου. Αίφνης ξέρω ότι δεν με αγαπούσες εσύ περισσότερο καθώς εγώ τα έβγαζα στο φως, αλλά εγώ μπορούσα ν’ αγαπώ περισσότερο και να νιώθω την αγάπη περισσότερο, επειδή οι ντροπές έφευγαν από μέσα μου.
Κύριε των Δυνάμεων, δοξασμένη η Ουσία σου, το Όνομά σου, που είναι και δικό μου. Ιερέ μου εαυτέ, δίδασκέ με τα ιερά σου μυστήρια. Η καρδιά μου είναι γαλήνια και η ψυχή μου αναστημένη. Ευχαριστώ.
Αμήν "
CCIN, Η Μυστικιστική Μεγάλη Εβδομάδα, Χαριτίνη Χριστάκου©
