Σιωπηλή Προσευχή του «όχι»

Είναι σήμερα απ’ όλες τις μέρες που νιώθω να μοιραστώ ένα σιωπηλό «όχι».

«Όχι» λοιπόν, σήμερα δεν θα απαιτήσω η πραγματικότητα ν’ αλλάξει γύρω μου. «Όχι», θα μαζέψω τις απαιτήσεις μου και τις επιθυμίες μου και θα κοιτάξω τον κόσμο, όπως αυτός είναι. Θ’ ανοίξω την καρδιά μου για την ανθρωπότητα και θα αποδεχτώ τον κόσμο χωρίς να βάλω τον πήχυ των απαιτήσεων εκεί που θα μου άρεσε, θα με βόλευε, και θα μ’ έκανε να νιώσω καλά.

«Όχι», κάτι μέσα μου γνωρίζει καλύτερα. Με καλεί να πω «όχι» στις κρίσεις μου, στις απόψεις μου, στις κατηγόριες μου για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα. Βλέπω αυτά που δεν είναι όμορφα, αυτά που είναι άνισα, αυτά που είναι άδικα, αυτά που είναι στρεβλά, αλλά δεν κοιτάω με τα μάτια των δικαιωμάτων και απαιτήσεών μου, λες και εγώ είμαι μία χαρά και απλώς ο κόσμος είναι στραβός. Τα βλέπω όλα αυτά μέσα μου. Ο κόσμος δεν αλλάζει, επειδή εγώ δεν αλλάζω. Αποφασίζω ν’ ακολουθήσω την σιωπηλή φωνή. Αποφασίζω ν’ ανηφορίσω.

Ανηφορίζω λοιπόν. Κανείς δεν είναι γύρω μου για να με επιβραβεύσει. Είναι το «όχι» στο να μου δώσει ο κόσμος αξία και νόημα.

Ανηφορίζω. Κανείς δεν είναι γύρω μου για να συμφωνήσει μαζί μου. Είναι το «όχι» στην δική μου αβεβαιότητα.

Ανηφορίζω. Κανείς δεν εκεί για να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι το «όχι» μου στις προσδοκίες.

Ανηφορίζω. Κανείς δεν είναι εκεί για να μου πει ότι θ’ ανταμοιφθώ. Είναι το «όχι» μου στην ανάγκη να έχω αντάλλαγμα για ό,τι επιλέγω.

Ανηφορίζω. Κανείς δεν εκεί να ανακουφίσει την αγωνία της ανηφόρας. Είναι το «όχι» μου στην απαίτηση να είναι η ζωή μου όπως θα μου άρεσε.

Ανηφορίζω. Κανείς δεν είναι εκεί να με κανακεύει, να μ’ επιβραβεύει, να με ενθαρρύνει. Είναι το «όχι» μου στους τρόπους που έμαθα στον κόσμο.

Ανηφορίζω. Όλα, όσα το τοξικό μελάνι του κόσμου μού έμαθε να θέλω, ν’ απαιτώ, να προσδοκώ, να νομίζω ότι αξίζω και δικαιούμαι, μαθαίνω να τα ξεγράφω από την καρδιά και το μυαλό μου. Τα «όχι» μου γίνονται ιερά. Είναι τα «όχι» της βολής, της άνεσης, της ευκολίας, των απαιτήσεων , των δικαιωμάτων, και των προσδοκιών.

«Όχι», η ζωή δεν μας δόθηκε για ν’αρπάζουμε, για να παίρνουμε, για ν’ απαιτούμε – υλικά ή άυλα. Ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι γύρω μας, ακριβώς γι’ αυτό. Η χώρα μας είναι έτσι όπως είναι ακριβώς γι’ αυτό.

Σήμερα, ας μας φωτίσει η Ύπαρξη να θέλουμε να δώσουμε στην χώρα, να δώσουμε στον κόσμο, να δώσουμε στην ζωή. Σήμερα ας αποφασίσουμε να πούμε «όχι» στην ευκολία της κατηφόρας. Σήμερα ας αποφασίσουμε ν’ ανηφορίσουμε. Είναι ο τρόπος να κάνουμε την ζωή ν’ αξίζει. Είναι ο τρόπος να δώσουμε νόημα στην ζωή, αντί να περιμένουμε απ’ την ζωή να μας το δώσει. Αυτός είναι ο τρόπος του Ανθρώπου. Και αυτός είναι ο τρόπος του Πνεύματος.

Ας αφουγκραστούμε λοιπόν τον κόσμο, την χώρα, την ανθρωπότητα. Ταπεινά, ας ακούσουμε τι χρειάζονται από μας. Και μετά, ας ανηφορίσουμε.

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη