Αχ, Έρωτα !
Παραμύθια για Σταχτοπούτες, ιστορίες για Καζαμπλάνκες και μοιραίους έρωτες, παρέα με ταινίες αγάπης και έρωτα από το Xόλλυγουντ, φτιάχνουν ένα πολύ μοιραίο «χάπι» που μαγεύει και ναρκώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε στα θέματα του έρωτα και της αγάπης. Από τα όνειρα για τον «Ιππότη» που θα εμφανιστεί και θα μας αγαπά ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα, την προσδοκία ότι «το βασιλόπουλο» θα έρθει και θα μας σώσει από τα δεινά, μέχρι τον ευσεβή πόθο ν’ αγαπηθούμε όπως εμείς θέλουμε, όλα συνωμοτούν και μπολιάζουν τον εσωτερικό μας κόσμο με σενάρια παν-επιστημονικής φαντασίας.
Χρησιμοποιούμε σαν επιβεβαίωση τέτοιων ιδεών κάποια σχέση, κάποιων που γνωρίσαμε, που είδαμε ή μάθαμε, που φαινόταν υπέροχη και ονειρεμένη, και την χρησιμοποιούμε ως βωμό πίστης και εμμονής ότι το «χάπι» που κατάπιαμε και συνεχίζουμε να καταπίνουμε είναι σωστό και μας κάνει καλό.
Η εκπαίδευση στα σχολεία και η μετεκπαίδευση στην ζωή από τα ΜΜΕ υπηρετούν αφοσιωμένα και αταλάντευτα την ασυνειδησία, δηλαδή τις υπάρχουσες ρομποτικού τύπου αντιλήψεις, πεποιθήσεις, και σκέψεις που δεν κρίνονται, δεν εξετάζονται, δεν αμφισβητούνται, αλλά με συνοπτικές και ασυνείδητες διαδικασίες απλά γίνονται αποδεκτές. Ποιός θέλει τον συνειδητό και ευτυχισμένο άνθρωπο; Ποιος θέλει τον σκεπτόμενο ή στοχαζόμενο άνθρωπο; Ποιος θέλει τον άνθρωπο που δεν είναι βολικά χειραγωγήσιμος;
Από το γεγονός ότι επί χιλιετίες οι περισσότερες σχέσεις παράγουν απογοήτευση και πίκρα, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι εμείς σαν άνθρωποι δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Προτιμάμε να θωπεύουμε τις πληγές μας, παρότι θα μπορούσαμε να μην τις έχουμε. Η εμπειρία όλων των προηγούμενων γενεών δεν αρκεί για να ξυπνήσουμε από το όνειρο της Σταχτοπούτας ή του Ιππότη. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να ομολογήσουμε στον εαυτό μας ότι ο λόγος των συγκρούσεων, των τριβών, των απογοητεύσεων, και των επανειλημμένων πληγών είναι η απροθυμία ν’ αλλάξουμε οπτική, η απροθυμία να κοιτάξουμε με ωριμότητα, η απροθυμία να αναγνωρίσουμε τις αλήθειες, η απροθυμία να αφήσουμε τις εμμονές, η απροθυμία για θεραπεία και ουσιαστική σύμπνοια. Έτσι το Χολλυγουντιανών διαστάσεων δράμα συνεχίζει να βασανίζει την ανθρωπότητα, με συνεχή καινούργια αλλά επαναλαμβανόμενα επεισόδια. Η υπόθεση είναι πάντα ίδια, αλλά οι μορφές, τα ρούχα, το περιβάλλον αλλάζει.
Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις περνούν από διαφορετικά στάδια και φάσεις, καθένα με διαφορετικά ζητούμενα. Οι σχέσεις αποτελούν ένα υπέροχο μέσο για εξέλιξη και θεραπεία και μεταμόρφωση, αν είμαστε συνειδητοί και αφήσουμε στην άκρη τις ουτοπικές προσδοκίες. Το γεγονός ότι η σχέση είναι μία βαθιά και μεγάλη συμφωνία εξέλιξης περνά στα «ψιλά» και γι’ αυτό αδιάβαστη.
Έτσι βρισκόμαστε να πιστεύουμε ότι η σχέση θα «μείνει» ή πρέπει να μείνει εσαεί στην πρώτη υπέροχη, γλυκιά, ονειρεμένη φάση - θα μπορούσε, αν είχαμε λύσει όλα τα θέματα με τον ίδιο μας τον εαυτό και δεν τρωγόμασταν με τα σωθικά μας. Αν με τον καιρό τα σημάδια του έρωτα ξεθωριάσουν, τότε πιστεύουμε ότι η σχέση δεν πάει καλά, και η δυσφορία και η απογοήτευση αρχίζουν να φωλιάζουν μέσα μας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τις «σφηνωμένες» ιδέες για το πώς θα έπρεπε ή πώς θα θέλαμε να είναι η σχέση μας μετά από 5, 10, 20 χρόνια. Τέτοιες ιδέες μας βασανίζουν, μας τυφλώνουν, παράγουν εμμονή σ’ αυτό που δεν είναι εκεί αλλά εμείς το θέλουμε, και έτσι μας στερούν την δυνατότητα να δούμε τι αλήθεια συμβαίνει με εμάς και τον άλλον, και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.
Όλες οι σχέσεις είναι σπόροι που φέρουν δυνατότητα και υπόσχεση. Όπως κάθε σπόρος γνωρίζει, η ανάπτυξή του θα περάσει από διαφορετικές φάσεις, δυσκολίες, και αντιξοότητες μέχρι να καταφέρει να γίνει δένδρο. Το ίδιο ισχύει και με τις σχέσεις μας - θα περάσουν αντίστοιχες φάσεις. Η φάση του έρωτα, θα φέρει την φάση της προσαρμογής και εξοικείωσης, την οποία θα διαδεχθεί η σύγκρουση για δύναμη, η οποία μπορεί να μας οδηγήσει σε επανεκτίμηση και ίσως σε συμφιλίωση. Ίσως καταφέρουμε στο τέλος να γίνουμε ένα μεγάλο δένδρο αποδεχόμενοι τον άλλο και τον εαυτό μας.
Όταν έχουμε επίγνωση ότι η σχέση θα περάσει από διάφορες φάσεις, έχουμε την δυνατότητα να την δούμε ως ζωντανή, μεταβαλλόμενη, και εξελισσόμενη. Αυτό μας κάνει συνειδητούς και παρόντες στα θέματα που προκύπτουν, μας προσγειώνει καλώντας μας να νοιαστούμε για τον σπόρο αγάπης έτσι όπως πάλλεται και ανεμοδέρνει στον μικρόκοσμό μας. Και αυτά είναι τα ψίχουλα που μας καθοδηγούν στην δική μας διαδρομή εξέλιξης και θεραπείας.
Αυτό βάζει σ’ εφαρμογή και κίνηση την πνευματική φύση και συνείδηση, γιατί ξεβολεύει αλλά ωριμάζει και δυσκολεύει αλλά δυναμώνει τον εαυτό μας. Μας αποδεικνύει στην πράξη ότι τα πάντα στην ζωή αφορούν την προθυμία μας για αλλαγή και εξέλιξη προς το καλύτερο, και αυτό δίνει νόημα στην αξία της ζωής μας και στην κατεύθυνση της πορείας μας.
