H παρουσία

Σε κοίταξε μες τα μάτια και ο χρόνος σταμάτησε.

Η καρδιά σου αιωρήθηκε για λίγες στιγμές.

Το μυαλό σου προσπάθησε απελπισμένο να καταλάβει.

Κενό.

Η λογική δεν μπορούσε ν' ανταποκριθεί σε μία τόσο αλλόκοσμη συνάντηση.

Και όμως εσύ στεκόσουν ακριβώς εκεί.

Με το βλέμμα του να κοιτά εσένα,

και τον κόσμο ολόκληρο να εξαφανίζεται γύρω σας.

Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να μην ήταν εκεί ποτέ.

Τον γνώριζες. Σε γνώριζε.

Λίγα δευτερόλεπτα αρκούσαν για να γκρεμιστεί ό,τι έχτιζες ζωές.

Αυτό το βλέμμα και λίγα δευτερόλεπτα αρκούσαν

για ν' αδειάσουν όλες οι εξηγήσεις και αναλύσεις.

Αρκούσαν για να γεννηθεί μέσα σου η θολή ενθύμηση

μιάς άλλης πραγματικότητας.

Μίας άλλης οπτικής. Ενός άλλου νοήματος.

Ενός άλλου σκοπού. Μίας άλλης ουσίας.

Τόσο λίγο αρκούσε για να θυμηθείς αυτό

που με τόσο κόπο προσπαθούσες να ξεχάσεις.

Ξεχνιέται η αιωνιότητα;

Μπορεί να ξεχαστεί το αθάνατο;

Χάνεται η ουσία; Φεύγει το νόημα;

Το βλέμμα που σε κοίταγε ήταν η απάντηση

σε όλα όσα η λογική προσπαθούσε ν' αποκλείσει.

Ένα βλέμμα και λίγες στιγμές αρκούσαν για να ξέρεις.

Αρκούσαν για να καταλάβεις.

Αρκούσαν για να θυμηθείς.