Δεν υπάρχει Τυχαιότητα, υπάρχει μόνο Συνειδητότητα

Στο ανθρώπινο σκεπτικό, ο ρόλος της τύχης είναι αδιαμφισβήτητος. Η τύχη και το τυχαίο είναι μέρη του λεξιλογίου της καθημερινότητας. Ονομάσαμε τύχη και τυχαίο κάθε τι απρόβλεπτο, επειδή δεν κατανοούμε τους λόγους και τις αιτίες που το προκαλούν, ούτε μπορούμε να το εξηγήσουμε. Η τυχαιότητα δεν είναι παρά ο συγκαλυμμένος τρόπος να πούμε ότι δεν έχουμε κάποια εξήγηση γι’ αυτό.

Πώς συνέβη αυτό; Όταν η απάντηση είναι έξω από το πεδίο της αντίληψης μας, τότε λέμε ότι το γεγονός έγινε από «πουθενά», συνέβη από το «τίποτα». Όταν βαφτίζουμε ένα γεγονός τυχαίο, ουσιαστικά πιστεύουμε ότι ξεφύτρωσε από το πουθενά και από το τίποτα. Έτσι αποδίδουμε δύναμη δημιουργίας στο τίποτα και στο πουθενά, και καθιστούμε το πουθενά και το τίποτα ενεργό μέτοχο στη ζωή μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα πεδίο του τίποτα και του πουθενά που έχει την δύναμη να δημιουργεί γεγονότα για εμάς.

Μ’ αυτή την λογική, ουσιαστικά δεχόμαστε ότι υπάρχει μία δύναμη έξω από εμάς, κάπου αλλού (στο τίποτα και πουθενά) που επηρεάζει την ζωή μας, πλάθει τις συνθήκες μας και αποφασίζει για την τύχη μας. Προφανώς είναι μεγαλύτερη και ισχυρότερη από εμάς, αφού έχει αυτή την δύναμη.

Αυτή η τοποθέτηση παράγει φόβο για το απροσδόκητο, και μάς αποδυναμώνει επειδή η ίδια η σκέψη είναι ένα ψέμα ότι υπάρχει το τίποτα και το πουθενά. Είμαστε στην εποχή μεγάλων βημάτων ενσυνείδησης και πνευματικής ωρίμανσης. Γνωρίζουμε ότι τα πάντα δημιουργούνται από την συνειδητότητα. Γνωρίζουμε ότι όλες οι σκέψεις παράγουν μορφή σε κάποιο επίπεδο. Γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν εκδηλώνεται ποτέ από το πουθενά γιατί το πουθενά είναι πουθενά. Ούτε τίποτα εκδηλώνεται από το τίποτα, γιατί το τίποτα είναι τίποτα.

Επίσης γνωρίζουμε ότι το όλον είναι όλον και τίποτα δεν υπάρχει έξω από το όλον, ακριβώς επειδή είναι όλον. Επίσης γνωρίζουμε ότι το όλον είναι συνειδητότητα και δεν υπάρχει τίποτα έξω και πέρα από την συνειδητότητα. Άρα, το τυχαίο δεν έρχεται από το πουθενά (μία άγνωστη πηγή κακού). Το τυχαίο έχει πηγή και αυτή είναι η συνειδητότητα.

Και ενώ το τυχαίο δεν είναι τυχαίο αλλά αποτέλεσμα της συνειδητότητας (τρόπων σκέψης), από την άλλη χρειάζεται ν’ αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν μπορούμε, ούτε και πρόκειται να καταλάβουμε τα πάντα κατά την διάρκεια της ζωής μας. Επίσης ότι δεν χρειαζόμαστε εξηγήσεις για κάθε τι, προκειμένου ν’ ανταποκριθούμε υπεύθυνα, ώριμα, και ισορροπημένα στα ερεθίσματα. Ο σκοπός της ανθρώπινης εμπειρίας δεν είναι να μας παρέχει το σύμπαν εξηγήσεις ή να μας αιτιολογεί το κάθε τι που ζούμε, αλλά να είμαστε παρόντες ως προς την ανταπόκριση που επιλέγουμε απέναντι σ’ αυτό.

Είμαστε οι δημιουργοί και οι αποδέκτες της δημιουργίας μας - καθένας μας και όλοι μαζί. Η ίδια η έννοια του δημιουργού αποκλείει την τυχαιότητα. Ή είμαστε δημιουργοί ή δεν είμαστε. Αν είμαστε, τότε δεν υπάρχει το τυχαίο. Αν αυτά που δημιουργούμε δεν μας αρέσουν, χρειάζεται είτε ν’ αλλάξουμε σκεπτικό είτε ν’ αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει, κοιτώντας τι μπορούμε να κάνουμε και πώς θα επιλέξουμε να δράσουμε.

Επιλέγοντας την θέση του δημιουργού στην ζωή, αφήνοντας την θέση της τυχαιότητας, παίρνουμε το τιμόνι της συνειδητότητάς μας. Αυτό μας οδηγεί να έχουμε θέση μαθητή της ζωής - μαθαίνοντας ν’ αποδεχόμαστε τα απρόβλεπτα – ατομικά και συλλογικά - ως δημιουργίες συνειδητότητας, διακρίνοντας κάθε φορά το όριο ανάμεσα σ’ αυτά που μπορούμε ν’ αλλάξουμε, και εκείνα που καλούμαστε ν’ αποδεχθούμε.

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη