Η ενσάρκωση και το κλείσιμο του χάσματος
Κάθε ενσάρκωση είναι μία θεραπευτική ευκαιρία για να κλείσουμε το χάσμα ανάμεσα στην Αλήθεια, και όλα όσα αντιλαμβανόμαστε γύρω μας - ορατά, διακριτά, συγκεκριμμένα, μεμονωμένα.
Κάθε ενσάρκωση είναι μία ευκαιρία για την θεραπεία της συνειδητότητάς μας, δηλαδή μία ευκαιρία ν’ ανακτήσουμε την πνευματική ή ψυχική όραση. Είναι γεγονός ότι άλλα καταλαβαίνουμε με τα μάτια του σώματος και άλλα καταλαβαίνουμε με τα μάτια της ψυχής / πνεύματος.
Χωρίς την ενσάρκωση, η συνειδητότητά μας θα συνέχιζε να πιστεύει ότι είμαστε χωρισμένοι από την θεϊκή ουσία και η αληθινή ουσία του εαυτού μας θα παρέμενε μη αναγνωρισμένη, διαχωρισμένη στην αντίληψή μας. Χωρίς ενσάρκωση, η συνειδητότητά μας θα παρέμενε εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο και το αδιέξοδο της διττότητας.
Χάρη στην ενσάρκωση, ανακαλύπτουμε ότι το θεϊκό βαδίζει μαζί μας σε τέλεια και ιερή ένωση. Χάρη στην ενσάρκωση, συνειδητοποιούμε ότι φέρουμε μέσα μας σπινθήρα Θεού, και ότι τα πάντα φέρουν μέσα τους την ουσία του. Χάρη στην ενσάρκωση, η διάνοια φωτίζεται με την αλήθεια, ξαναθυμάται το μυστήριο και το μεγαλείο του είναι. Χάρη στην ενσάρκωση, ανακαλύπτουμε πώς να επιστρέψουμε, βρίσκουμε τα χνάρια που μας οδηγούν να κλείσουμε το χάσμα της διττότητας μέσα στην συνειδητότητα.
Η πίστη ότι ο Θεός είναι κάπου εκεί έξω, αιώνιος κριτής και διαχωριστής, έχει κοστίσει αδρά στην ανθρώπινη ιστορία και έχει διαιρέσει, διχάσει, και φανατίσει.
Αυτό το χάσμα στην συνειδητότητα –ο θεός εκεί, εμείς εδώ – καθόρισε και επηρέασε όλη την οπτική και συμπεριφορά που είχαμε και έχουμε απέναντι στον υλικό κόσμο – τα ζωντανά πλάσματα, την φύση, την διατροφή, ακόμα και την σχέση μας με το ίδιο μας το σώμα. Επί αιώνες, η σχέση μας με το σώμα ήταν επίσης διχασμένη επειδή πιστεύαμε ότι είναι άλλο η ψυχή μας (το θεϊκό) και άλλο το σώμα μας. Επί αιώνες κρίναμε το σώμα, την φύση, την ύλη ως αμαρτωλά, ένοχα, εκπεσόντα. Κρίναμε εμάς τους ίδιους ως εκπεσόντες. Διαιρέσαμε και διαχωρίσαμε την ύλη και το πνεύμα, και μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε το άλλο μας μισό για να ενωθούμε μαζί του....
Όμως, ζούμε σε μία ευλογημένη, παρότι δύσκολη, εποχή. Ευλογημένη επειδή αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε το χάσμα μέσα στην συνειδητότητά μας. Ευλογημένη επειδή αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι η διόρθωση αφορά τον τρόπο αντίληψης και σκέψης. Ευλογημένη επειδή αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι η αλλαγή συμβαίνει εσωτερικά, για να εκδηλωθεί εξωτερικά. Και δύσκολη, επειδή αυτές οι συνειδητοποιήσεις έφεραν και φέρνουν μεγάλες και θεμελιώδεις ανακατατάξεις και αναθεωρήσεις σε εμάς και στις κοινωνίες μας..
Ίσως τώρα είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε ότι ο υλικός κόσμος πάντα ήταν το θεραπευτικό πεδίο για να ξανασυναντηθούμε με το θεϊκό, για να το ξαναβρούμε, ή θυμηθούμε. Ίσως τώρα είμαστε στην θέση ν’ αναθεωρήσουμε αυτές τις διαχωριστικές πεποιθήσεις και οπτικές. Ίσως τώρα είμαστε σε θέση να «δούμε» το θεϊκό πίσω απ’ όλα και μέσα σε όλα, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού και του σώματός μας.
Ίσως αυτό μας οδηγήσει αντί να κυνηγάμε τα αστέρια, αντί να ψάχνουμε την τελειότητα, αντί βλέπουμε εκεί μακριά τα ανώτερα πεδία της συνειδητότητας, να κοιτάξουμε το σώμα μας, τα σπίτια μας, τις αυλές μας, τα χωριά μας, τον πλούτο της φύσης γύρω μας, τον γαλανό ουρανό που μας σκεπάζει, και να συνειδητοποιήσουμε ότι το θεϊκό ζει εδώ, ανάμεσά μας, μέσα μας, γύρω μας, σ’ αυτόν τον πλανήτη, και όχι κάπου αλλού!
Αν κοιτάξουμε, θα δούμε. Αν ψάξουμε εκεί που είναι, θα το βρούμε.
Ίσως, τότε, να θελήσουμε να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας για να βοηθήσουμε να γεφυρωθεί το χάσμα, και μέσα στον εαυτό και γύρω μας. Ίσως γνωρίζοντας τον θεό μέσα μας, δούμε τον θεό γύρω μας, και όχι σε κάποια άλλη διάσταση.
Ίσως αυτή να είναι η θεραπεία, αυτό που ο «Θεός, η γαία, η ανθρωπότητα και η ψυχή μας μας παρακινούν και εύχονται να κάνουμε.
Και, ίσως, αυτή να είναι η πραγματική επιστροφή, εδώ, τώρα, όπως έχει και δίδεται, κλείνοντας το χάσμα του εκεί στο εδώ, κλείνοντας το χάσμα του έξω με το να βρούμε και να εκδηλώσουμε αυτό που φέρουμε μέσα.
Με σκέψεις αγάπης,
Χαριτίνη
